biografie

Hans "Homesick" de Vries

Hans de Vries is muzikant en muziekdocent. Hij heeft met diverse muziekgezelschappen 17 albums gemaakt en is op talloze albums als gastmuzikant te horen.
In 2019 mocht Hans de eerste Utrechtse Bluesleeuw in ontvangst nemen vanwege zijn verdienste voor de Utrechtse live muziek. In datzelfde jaar werd hij genomineerd als beste harmonica speler van NL (Dutch Blues Foundation)

Zijn specialisatie is het geven van mondharmonica workshops aan- en meespeelconcerten met- grote groepen. In korte tijd leren deelnemers de ‘ins en outs’ van het spelen op de diationische harmonica wat resulteert in het kunnen spelen van enkele liedjes en bluesjes.
Middels gratis toegankelijke online lessen en liedjes kan iedereen zich verder bekwamen

Hans 'Homesick' de Vries (1956) is al sinds zijn prille tienertijd actief als muzikant, maar nog lang niet uitgespeeld! Inmiddels is zijn 15e album alweer een feit! Een feestelijk dubbelalbum met New Orleans georiënteerde roots muziek.
Hans heeft een enorme passie voor Louisiana muziek en elementaire blues en is een groot fan van Jimmy Reed. Hij speelde oa in Homesick & The Backstabbers met Iers gitaarfenomeen Martin Hutchinson. Met zijn latere band Louisiana Radio toerde hij als bandleider jarenlang door heel Europa en was onderweg met oa Los Lobos, Dr John en Willy Deville. Homesick is als muzikant ook een enthousiast ambassadeur voor de mondharmonica; hij geeft regelmatig -en met groot plezier - workshops aan beginners om hun zijn passie voor de bluesharp over te brengen.

Hieronder een artikel van de hand van Herman van der Horst, afkomstig uit het boek ‘50 jaar popmuziek uit Utrecht’ (Om het oorspronkelijke artikel te lezen klik hier rechts op de afbeelding)

"Pittige Kost

De zanger, gitarist en mondharmonicaspeler die bekend staat als ‘Homesick’ is een sleutelfiguur binnen de rootsmuziek in Utrecht. Lange tijd is hij een roepende in de blueswoestijn. Wanneer de muziekscene voornamelijk bestaat uit vlotte poporkestjes en strakke new wave bands, kookt Homesick zijn hete gumbo van swampblues, zydeco en New Orleans-muziek. Hij heeft een speciale voorkeur voor wat men elementaire muziek pleegt te noemen. Minder is meer, luidt zijn devies. Waarom zou je duizend noten spelen, als je het met eentje allemaal kunt zeggen ?

Niet voor niets is zijn grootste held Jimmy Reed, de stotterende epilepticus uit Mississippi. Ook Jimmy Reed was een gitarist en harmonicaspeler. Zijn bluesklassiekers klinken zo simpel dat je geneigd bent uit te roepen: dat leer ik in een middag! Maar die eenvoud is bedrieglijk en weinigen is het gegeven om die muziek zo diep in de kern te raken als Homesick. Daarom vergeven we hem zijn kortstondige jeugdzonde: zingen bij een symfonische rockband.

Wanneer Homesick in 1981 popworkshops en theaterperformances organiseert in Theater Kikker, komt daar voor een aantal optredens zijn oude vriendenclub The Backstabbers weer bij elkaar, tien jaar eerder opgezet en vernoemd naar een hit van de soulgroep The O'Jays. Ditmaal met zijn latere manager John Zwetsloot op bas en als gast John LaGrand, de beste harmonicaspeler van Nederland, van wie Homesick het nodige opsteekt.

1981 - Lagrand+Zwetsloot John Lagrand en John Zwetsloot 1981

Gedurende de jaren tachtig is Homesick & The Backstabbers de enige Utrechtse bluesgroep die tot ver over de grenzen een reputatie opbouwt, vooral nadat de uit Ierland naar de Domstad verkaste slidegitarist Martin Hutchinson zich aansluit. Zes albums maken ze, inclusief cassettes. Op het podium komt hun puntige Texas-blues nog beter uit de verf dan op de plaat. De Backstabbers toeren bijna continu in het buitenland, zoals in Zwitserland, Noorwegen, Ierland en Frankrijk. Later gaat Martin Hutchinson les geven aan de popafdeling van het Rotterdams Conservatorium en brengt onderwijl in eigen beheer gemaakte soloplaten uit. Daarop manifesteert hij zich als een gloedvolle singer-songwriter.

1988 Homesick & The Backstabbers 1988

Begin jaren negentig is Homesick vaste gast in het nieuwe Utrechtse cajuncafé Mad Mick & Big Mamou. Cajunmuziek en alles wat daarbij hoort, verheugen zich in die tijd ook in de rest van Nederland in een toenemende populariteit. Zelfs McDonald's serveert opeens cajunburgers. Oorspronkelijk is cajun de dansmuziek van de Franstalige bevolking in het zuiden van Louisiana. Daar ontstaat ook een zwarte (creoolse) variant, zydeco genaamd, waarin de traditionele polkas en walsen worden vermengd met rhythm and blues. Tijdens de wekelijkse sessies in Mad Mick ontstaat Louisiana Radio, dat naast Homesick bestaat uit bassist Rob Verheem, drummer Arthur Bont en accordeonist Onno Kuipers en saxofonist Arend Bouwmeester.

Louisiana Radio 1992 Louisiana Radio 1992

Het kwartet onderscheidt zich onmiddellijk van andere Nederlandse cajun/zydeco bands, zoals Captain Gumbo en het Utrechtse Allez Mama, door een nog bredere mix van Louisiana stijlen. Toch wekt het nooit de indruk dat ze klakkeloos de halve muziekgeschiedenis van Louisiana staan na te spelen. Louisiana Radio vindt een eigen golflengte, wat de groep bewijst met fraaie platen als Playwolf (1992) en Four-and-a-half (1997). Ze delen het podium met beroemde geestverwanten zoals Los Lobos, Willy DeVille en Dr. John. En hoewel ze zelf nooit in Louisiana zijn geweest, wordt hun muziek wel gedraaid op het station WWOZ in New Orleans, tijdens het fameuze JazzFest in 1993.

Homesick stoomt onverdroten verder met een nieuwe groep, de Louisiana Men, waarmee hij een zo mogelijk nog afwisselender en enerverender stamppot van muziekstijlen uit het zuiden van de Verenigde Staten ten beste geeft. Daarin wordt hij bijgestaan door onder anderen de soulzanger Alex Siegers, die zo zijn eigen ervaringen heeft met New Orleans en de studio waar Dr. John platen opnam."




Pittige kost

Interview with Bluesharp Info
Interview with Bluesharp Info